İkinci doğumun güzel olsun istiyorsan…
اَلَّـذ۪ٓي اَحْسَنَ كُلَّ شَيْءٍ خَلَقَهُ وَبَدَاَ خَلْقَ الْاِنْسَانِ مِنْ ط۪ينٍۚ
“O (Allah) ki, yarattığı her şeyi güzel yapmış ve ilk başta insanı çamurdan yaratmıştır.” (Secde 7)
“Gökleri ve yeri yerli yerince yarattı. Sizi şekillendirdi ve şekillerinizi de güzel yaptı. Dönüş ancak o’nadır.” (64/3)
Envaı çeşit hayvan, bitki ve insan, hepsi sonsuz güzelliğin sonsuz bir dili, harfleri, kelimeleri ve sözleridir.
Yaratılan şeylerin sadece dış görünüşleri güzel değil, onların içindeki her bir organ da güzeldir.
Mikroskop altında canlılara bakıldığında onların güzelliğiyle büyülenmemek mümkün değildir.
Her canlının her bir organı yaratılış özellikleriyle uyumludur. Eller, ayaklar, gözler, kulaklar, dişler, her bir organ, vücutla dengeli ve yerli yerindedir, orantılar eşsizdir, bu ahenkli güzellik, hücreden güneşe, samanyolundan sonsuz galaksilere hep aynıdır.
Gece gündüz gökyüzüne baktığımızda bizi kendisine hayran bırakan güzelliklerden başka ne görüyoruz?
Ya yeryüzünün ve denizlerin güzellikleri; çağlayan nehirlerin, çiçekli, karlı ve kartallı dağların, sümbüllü yeşil ovaların, meyveli, bülbüllü bahçelerin, bereketli tarlaların, onları rahmetle sulayan muhteşem bulutların, bulutları emredilen yerlere sürüp götüren rüzgârların güzelliğine ve hayatımıza kattığı zenginliğe ne demeli?
Bu dünyada sevimli, keyifli ve tatlı olmayan bir şey yok.
Dört mevsimin dördü de inceden inceye bir nakış, etrafımızda tatlı esintileri dolaşan şu dingin hava, yüzümüzü şefkatli bir el gibi okşayan sabah güneşinin ışıkları, uyanan tabiat, kuşların şarkı avâzelerini yükseltmesi, seslerin ahengi, goncalarını açan güllerin rengi, kokusu; şu incinin, mercanın, altının göz alıcı parıltıları, hepsi, hepsi Allah’ın insanoğluna birer armağanıdır.
Kâinat aynı zamanda ne kadar sessizdir; gürültü çıkaran bir elma ağacını kim görmüş ve işitmiştir. Tüm ağaçlar, çiçekler, çimenler, hayvanlar, balıklar, yıldızlar, gezegenler, güneş, ay ve dünya, hepsi sessizce hareket etmektedir. Bu sessizlik aslında bir konuşma biçimi; Allah insanla, sessiz bir şekilde, tabiat diliyle her an konuşur. Yaratılan her güzellik, Allah’ı anlatan bir dil, fakat okuyan ve dinleyen insan nerede?
İnsan, iradesi, aklı fikri ve hikmetlere ev sahipliği yapan yücelikler burcu gönlüyle, bu güzellikler mahşerine baktığında, bir şeyi fark eder, tabiatı bilinçli olarak sadece kendi izlemekte, güzelliklerin farkına sadece kendi varmaktadır.
Yeryüzünün ve gökyüzünün her saniye kelimedir; ilahi bir konuşmaktadır!
Evren sınırsız ilahî bir yayındır; yayının insana mesajı ise şudur: Sen, güzel yaratıldın, sana güzel bir tabiat ve gökyüzü yakışırdı, işte hepsi sana verildi, seni ve tabiatı yaratan Allah, senden bu güzelliklerin farkına varmanı, yaratılanlarda Allah’ın varlığını ve sıfatlarını görmeni, tahkiki bir bakışla ona kulluk etmeni bekliyor ki, ahretteki ikinci doğuşunda siretin ve suretin yekpare bir güzellik olsun.
Müstesnalar var, fakat kitleler tabiatla yani Halikıyla konuşmayı sanki de unuttu. Modern toplum bir gürültü toplumu; her yandan ses ve görüntü akıyor, insan kendini ve tabiatı bu baskı altında fark edemez ve Allah’ın evrendeki konuşması olan varlığı işitip anlayamaz bir hâle getirildi.
Sonuç: İnsan ebediyet için yaratıldı. Allah, bizden Yüce varlığını bilip kendisine kulluk bekliyor. Buradaki kulluk standardımız ahretteki görüntümüze vücut verecek. Kuran uyarıyor; amellerimize göre güzel ya da çirkin bir ebediyet varlığı olacaksınız:
“Güzel davrananlara daha güzel karşılık ve fazlası var. Onların yüzlerine ne bir toz bulaşır ne de bir horluk gelir. Onlar cennet ehlidir, orada ebedi kalırlar.” (Yûnus 26); “Ateş yüzlerini yakar; orada suratları çirkin ve gülünç halde bulunurlar.” (Mü’minûn 104); “Kıyamet gününde Allah hakkında yalan söyleyenlerin yüzlerinin kapkara olduğunu görürsün. Kibirlenenlerin kalacağı yer cehennemde değil mi?” (Zümer 60); “Yine o gün birtakım yüzler, kedere bürünmüş, hüzünden kapkara kesilmiştir. İşte bunlar kâfirler, günahkârlardır.” (Abese 40-42)
M.Talât Uzunyaylalı
KURAN UFKU 