82.Fikir/ Bakara

Allah Teâlâ’nın son tavzihcisi  Hazreti Muhammed (sav)’dir.

كَانَ ٱلنَّاسُ أُمَّةً۬ وَٲحِدَةً۬ فَبَعَثَ ٱللَّهُ ٱلنَّبِيِّـۧنَ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ وَأَنزَلَ مَعَهُمُ ٱلۡكِتَـٰبَ بِٱلۡحَقِّ لِيَحۡكُمَ بَيۡنَ ٱلنَّاسِ فِيمَا ٱخۡتَلَفُواْ فِيهِ‌ۚ…

“İnsanlar tek bir ümmetti. Allah, müjdeciler ve uyarıcı-korkutucular olarak peygamberler gönderdi ve beraberlerinde, insanların anlaşmazlığa düştükleri şeyler konusunda, aralarında hüküm vermek üzere hak kitaplar indirdi…” (Bakara 213)

أُمَّةً وَاحِدَةً ummeten vâhideten (tek bir ümmet) ifadesi insan soyu hakkında bize çok önemli bir bilgi vermektedir. Ümmet; Peygamberlerce eğitilmiş insan soyu demektir. İnsanlar ilk başta aynı dili konuşuyor ve kültürel ortamı paylaşıyorlardı. Çoğalıp yeryüzüne dağıldılar. Böylece farklı diller ve kültürler meydana çıktı. Bugün yeryüzünde 7 milyardan fazla insan yaşamaktadır. İki yüzden fazla devlette çok sayıda farklı sosyal ve kültürel yapı, dil ve dini inanış mevcuttur. Ancak bu çokluk tek bir asıldan çıkmıştır. İnsanlık farklı dallara, yapraklara sahip tek bir ağaçtır.

İnsanlık bir erkek ve bir kadından başlamış ve bugünkü kemmiyet ve keyfiyete ulaşmıştır. Tarihsel süreç içerisinde insanın biyolojik ve ruhsal mahiyeti aynı kalmıştır. İnsanlığın bugünde aslı esası Allah Teâlâ’nın yarattığı bir Âdem ve bir Havva’dır. Öyle ise insanlık âlemi, dünden bugüne, bir “küll”dür, tarihsellik anlamında, biz onu milletlere, çeşitli kavimlere, medeniyetlere, inanç guruplarına bölmekteyiz. Demek oluyor ki, insanlık hâlâ tek bir ümmettir; aslı değişmemiş, fakat vasfı değişmiştir.

Bu değişen vasıf, süreç içerisinde bir boya gibi insanı binlerce sıfatla âdeta boyamıştır. Gönderilen her peygamber bu arızî sıfatları insandan temizlemeye onu her defasında orijinine döndürmeye, ‘Allah Teâlâ’yı görmüş Âdem ve Havva kılmaya’ çalışmıştır.

Şunu da ilave etmemiz gerekir: Biz bugün biliyoruz ki ırk diye bir şey yoktur, farklı coğrafyalarda yaşayan farklı kültürler vardır. Yoksa insanlar DNA’ları bakımından aynıdır. Peygamberler yeryüzünün her köşesindeki insan kitlelerine Allah’ın varlığını ve Onun emirlerini tekrar tekrar hatırlattılar. Menşeini unutan insanlığa Peygamberlerce verilen en büyük müjde, ‘Allah’ın varlığı ve insanların Allah’ın yarattığı kulları oldukları’ haberi olmuştur. Peygamberler müjdelediler; ölümden korkmayın, Allah’ın rahmeti var; uyardılar, ölümden korkun, Allah’ın gazabı var!

Peygamberlere, gönderildikleri toplumların ihtiyaçları ve seviyelerine göre, kısa veya uzun ayetlerden meydana gelen ilahî metinler verildi. Vahiy bilgileriyle insana ilahî menşei hep hatırlatıldı. Fakat her defasında insan kendi eliyle put yapıp ona taptı. Putçuluk bugün de devam etmektedir. Hâlbuki putlar, camit nesnelerdir. Yunan’ın Zeus’u, Mısır’ın Ra’sı, Arap’ın Lât’ı, Hint’ın Buddha’sı vb., karanlıkta kalan insan şuurunun hezeyanıdır.

Sonuç: Hazreti Muhammed (sav)’e gelen son ilahî kitap (Kelâm-i Kadîm); kültürlerarası ihtilafın (beşeri değerler sistemi veya beşerî boyaların) tavzih edicisidir. (Açıklayıcısıdır.) Tarihsel süreçler boyunca görmekteyiz ki, kendilerine kitap verilen zümreler, ihtirasları nedeniyle ihtilafa düşmüşler ve tek ümmet olma şuurunu böylece kaybetmişlerdir. Allah Teâlâ’nın insanlığa gönderdiği son tavzihcisi Hazreti Muhammed (sav)’dir. Efendimiz, inançları ve ihtilafları son kez Allah’ın kelamı Kur’an-ı Kerim’le izah etmiş, ilahî hakikati, yürünmesi gereken doğru yolu insanlığa göstermiştir. Modern toplum bireyleri, evrimcilik itikadına bağlı olarak, Pozitivizmin uğursuz karanlığı altında, Âdem ve Havva soyundan koparılıp, insanken hayvan mertebesine indirilmeye çalışılmaktadırlar. Kur’an-ı Kerim’le aydınlanmayanların bu karanlıkta kazandıkları vasıf (hayvan olduklarını sanmaları) onları kendi seçimlerinin bir sonucu olarak değersizleştirmiştir. Yürüdükleri yolun ahirette kendilerini ulaştıracağı yer ise, cehennem olacaktır.

* tavzih (a.i. vuzûh’tan. ç. tavzîhât.) Açıklama, açık anlatma, izah etme, iyice aydınlatma.