103. Fikir/ Bakara

 İslam, Allah’ın insanlığa uzattığı bir kurtuluş ipidir.

لَآ إِكۡرَاهَ فِى ٱلدِّينِ‌ۖ قَد تَّبَيَّنَ ٱلرُّشۡدُ مِنَ ٱلۡغَىِّ‌ۚ فَمَن يَكۡفُرۡ بِٱلطَّـٰغُوتِ وَيُؤۡمِنۢ بِٱللَّهِ فَقَدِ ٱسۡتَمۡسَكَ بِٱلۡعُرۡوَةِ ٱلۡوُثۡقَىٰ لَا ٱنفِصَامَ لَهَا‌ۗ وَٱللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ

“Dinde zorlama yoktur. Artık, doğrulukla eğrilik birbirinden ayrılmıştır. Ohalde kim tâğutu reddedip Allah`a inanırsa, kopmayan sağlam kulpa yapışmıştır. Allah işitir ve bilir.” (Bakara 256)

إِكۡرَاهَ –ikrâh. İğrenme, tiksinme, nefret, demektir. Birine zorla ve isteksiz olarak iş yaptırmak, zorla bir şeye inanmaya veya bir davranışa zorlamak, ikrahtır.

Yeryüzündeki komünizm, faşizm, sosyalizm, tiranizm, kapitalizm vb. siyasi ve ekonomik ideolojilerde (tagutizm) zorlama, dayatma, ötekileştirme, dışlama vardır; işte bu bir ikrahtır. Kerih bir iştir. ‘Ya bizdensin ya onlardan!’; ‘Bizdensen iyisin ötekilerden isen kötüsün!’ vb. dışlayıcı ifadeler ve davranışlar İslamî ve insanî bir tutum ve davranış değildir.

Bir şey apaçık olduktan sonra ona inanma veya inanmama kişinin özgürlük alanıyla ilgili bir meseledir. Kur’an-ı Kerim, Mekke ve Medine ahalisine tebliğ edildikten sonra İslam’a inanma konusunda vicdanlar serbest bırakılmıştır. İslam’la silahla mücadele edenle silahla mücadele edilmiştir, ancak pasif kalan hiç kimsenin inancına ve özgürlüğüne dokunulmamıştır.

Daha sonraki yüz yıllar boyunca da bu hakikat değişmemiştir. İslam devletleri zimmetlerine giren Hıristiyanlara ve Yahudilere inanç özgürlüğü tanımışlardır. Ayrıca Müslüman olmayanlar can, mal, ırz emniyetine de sahip olmuşlardır. İslam topraklarında serbestçe hareket etmiş, nereye isterlerse oraya gitmiş, nerede isterlerse orada ikamet etmişlerdir. Yine eğitimlerini serbestçe ve kendi bildikleri şekilde yapmış, tarım ve ticarette de serbest olmuşlardır.

Yeryüzünde, tarihsel olarak, İslam inancı hariç, hiçbir inanç ve ideoloji insanlara bu hürriyeti tanımamıştır. (Devam eden tagutî ideolojiler çağının ağır faturasını hatırlayın.)

Bir şey aşikâr olduktan sonra aklın devreye girmesi gerekir. Mesela: Sigara ve alkol tüketiminin, maddi ve manevi pek çok felakete kaynaklık ettiği, güneş kadar aşikâr bir gerçektir. Buna rağmen insanlar kendi tercihleri sonucu bu maddeleri tüketiyorlarsa, bu seçimlerinin sonucuyla yüzleşmeleri kaçınılmazdır ve bu bir nevi adalettir! Seçen seçtiğiyle yüzleşir, eken biçer, eden bulur!

Allah Teâlâ Kur’an-ı Kerim’le insanlığı uyarıyor. İnsanın, diğer varlıkların, dünyanın ve ahiretin anlamını açıklıyor. Doğru ve yanlış yol, helal ve haram, iyi ve kötü, Kur’an-ı Kerim’le şüpheye yer kalmayacak berraklıkta insanlığa gösteriliyor. Her birinin sonucu ortaya konuluyor. Ondan sonra da insana özgür olduğu, gideceği yolu seçebileceği bildiriliyor. İşte bu عُرۡوَةِ ٱلۡوُثۡقَى – urveti el vuska – kopmaz kulptur ki, Allah Teâlâ’nın Kur’an-ı Kerimidir.

Kur’an-ı Kerim’le uyarılmış insan aklının yanlış seçimler yapması dağa tırmanırken çürük ipe asılması, çürük kayayı tutması gibidir; düşmesi kaçınılmazdır. Kur’an-ı Kerim’le uyarılmış insan aklının doğru seçimler yaparak yaşaması ise dağa tırmanırken sağlam bir ipe tutunması, sağlam bir zemine basması demektir. Kur’an-ı Kerim; Allah Teâlâ’nın kullarına uzattığı asla kopmayan bir kulp, bir ip, bir zemindir ki, kim onu kendi rızasıyla tutar ve artık bir daha bırakmazsa, selamet tepesine ulaşır ve ipin ucundaki Rabbiyle yüzleşir.

Sonuç: Beşeri dinler ve izm’ler çürük kulp, çürük iptir. Hepsi de en nihayetinde şeytani mahiyette tagutî tuzaklardır. Dönüp insanlık tarihine baktığımızda gördüğümüz hakikat şudur: Hangi fert hangi millet bu tagutî özellikteki çürük iplere tutunmuşsa helâk olmaktan asla kurtulamamıştır. Âdem Aleyhisselamdan beri sadece İslam inancıdır ki dünya uçurumundaki insanları cennet tepelerine çekip çıkarmıştır. İsteyen Allah Teâlâ’nın uzattığı, güneş gibi parıldayan, hidayet kulpunu tutar, selamete çıkar; isteyen beşerin çürük iplerine sarılır, cehennem çukurlarına yuvarlanır. İmtihan sırrı gereği insan hürdür. Hangi ipe sarılacağına, hangi kulpu tutacağına, yine kendi karar verecektir.