138.FİKİR/ Âl-i İmrân

Paylaşımcı olmaya mecburuz!

يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُّحْضَرًا وَمَا عَمِلَتْ مِن سُوَءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَهَا وَبَيْنَهُ

 أَمَدًا بَعِيدًا وَيُحَذِّرُكُمُ اللّهُ نَفْسَهُ وَاللّهُ رَؤُوفُ بِالْعِبَادِ

“Her bir nefsin hayırdan yaptıklarını hazır bulduğu ve her ne kötülük işlediyse onunla kendisi arasında uzak bir mesafe olmasını istediği o günü (düşünün). Allah, sizi kendisiyle sakındırır. Allah, kullarına karşı şefkatli olandır.” (Âl-i İmrân 30)

İnsan dünyada rastgele yaşamak için bulunmuyor; bir tohum gibi, içindeki potansiyelini açığa çıkartıp, bir bitki, bir ağaç gibi, tekâmül edip sonrada bu olgun ve dolgun haliyle ahrete intikal etmek için bulunuyor.

Madde üzerindeki tasarrufu sayesinde insan iyi veya kötü fiillerini gerçekleştirir. Haliyle maddenin insanın tekâmülünde öncü bir rolü vardır. Eker, biçer; bu işin maddi kısmıdır; biçtiğinden zekât, sadaka verir, bu da işin manevi ve asli cephesidir. Maddi değerler insanın manevi cephesinin tekâmülünde hizmet yaptığında pek kıymetlidir. Ancak, kişi, ‘benim kazancımda kimin ne hakkı var?’ der, bencillik ederse, o zaman da, o fani dünya malı, baki hayatta, ayaklarına bağlanan ağırlık gibi, insanı cehenneme doğru çeker.

Dünya faaliyeti, hayır ve yarar üretmiyorsa, kişi zarardadır. İnsanın kalbi iyilik mücevherleriyle doludur ve üzeri dünya çuluyla örtülüdür; kazandığından hayır yapanların yürüklerindeki dünya çulu aralanır ve iyilik parıltıları etrafa saçılmaya başlar. İyilikleri arttıkça da kişinin ışığı kuvvetlenir. Bu özelikteki insan bir nevi güneş olur: Isıtır, aydınlatır…

Hayır, Allah Teâlâ’nın razı olduğu ameller, kötülük ise yapılmasını istemediği amellerdir. Kişinin namaz kılması, oruç tutması, zekât ve sadaka vermesi, ana babasına, hısım akrabasına, konu komşusuna, boşanmış çocuklu kadınlara, fakire fukaraya, yetimlere, muhacirlere, afetzedelere, hastalara, her türlü çaresizlik içinde kıvrananlara, maddi ve manevi yardımlarda bulunması hep birer iyiliktir. Kişinin gerçek kazancı iyilikleridir. Ahrette yanı başında bulacağı hayır ve hasenatıdır.

İnsan, ahrete gitmek üzere dünyadan ayrılırken, yanına dünyaya ait hiçbir şey alamıyor. Evi, arabası, banka hesabı, eşi, çocukları, yakınları, değer verdiği maddi her şey dünyada kalıyor. Ahrete intikal eden, kişinin ruhu, dünyada yaptığı iyiliklerin ve kötülüklerin yazılı olduğu amel defteridir.

Ahrette, Allah Teâlâ’nın huzurunda, mizan-terazi kurulup, insanlar dünya hayatlarıyla ilgili hesap vermeye çağrıldıklarında, amel defterleri önlerine itilecek ve meleklerin tuttuğu kayıtları okumaları istenecek. Bu hepimizi bekleyen en büyük sınavdır ki, sonucu ya cennet ya da cehennem olacaktır.

Eğer, amel defteri Allah Teâlâ’nın istemediği amellerle dolu ise kişi, büyük bir hayal kırıklığı ve üzüntü yaşayacaktır. Kötü amelleriyle kendi arasında bir ilişki olmaması için her türlü temennide bulunacak, ancak artık ay bacayı geçmiş, ah vah etmenin, derin pişmanlıklar duymanın bir kıymeti kalmamıştır. Pişman olacaksak bu dünyada olmalıyız. Allah’ın rızasını kazanamadığı için hayıflanan her yüreğin, yaşla dolan her gözün teselli edicisi, engin şefkat sahibi, Rabbimiz olacaktır.

Sonuç: İnsan kesesinden vermeyi tabiata bakıp öğrenmelidir. Koyunlar, inekler, gün boyu kırlarda dolaşır ve sütlerini getirip ücretsiz olarak insanlara verirler; arılar, kırlarda envaı çeşit çiçekten nektar toplar, bal yapar, insanın önüne ücretsiz sürerler; güneş, yaydığı ısı ve ışık için tek kuruş ücret istemez; bir gül dalı taze goncalarını sunmak için insan yolu gözler; ağaçların dalları arasındaki kuşlar, saçaklardaki kumrular, şarkılarını bedava söyler; denizler, balıkları için kimseden tek kuruş istemez; tavuklar, yumurtalarını sofraya bir an önce ulaştırmak için insana seslenip durur… O halde, biz de paylaşımcı olabilmeliyiz ki, Kerim Rabbimizin razı olduğu, mutlu ve huzurlu insanlar olabilelim.