Hazreti Muhammed (sav)’e

inanmamak!

اَفَلَمْ يَدَّبَّرُوا الْقَوْلَ اَمْ جَٓاءَهُمْ مَا لَمْ يَأْتِ اٰبَٓاءَهُمُ الْاَوَّل۪ينَۘ

“Onlar bu hak sözü (Kuran’ı) iyice düşünmüyorlar mı; yoksa onlara önceki atalarına gelmeyen bir şey mi geldi?” (Mü’minûn 68)

Hazreti Muhammed (sav) son peygamberdir; ondan önce nice peygamberler gelip geçmiştir. Hicaz ve Mağrip bölgesi gibi Romanın hâkimiyeti altındaki Avrupa milletleri de peygamberleri biliyordu. Özellikle Araplar, Hz. İbrahim, Hz. İsmail, Hz. Musa ve Hz. İsa hakkında bilgi sahibiydi. Mekke’de olduğu gibi, Arapların bir kısmı putlara taparken, bir kısmı da Musevî ve İsevî’ydi. Ticaret ve kültürel etkileşimle herkes birbirinin inancından haberdardı. Mekkelilerin sanki daha önce peygamberlik hiç duyulmamış gibi, sanki onların atalarına daha önce hiç peygamber gelmemiş gibi, Hazreti Muhammed (sav)’in nübüvvetini garip karşılamaları; O’nun, ‘ben Allah’ın gönderdiği elçiyim’ demesini yadırgamaları, işte asıl tuhaf olan budur.

Onları Kuran’dan uzak tutan yoksa Hazreti Muhammed (sav)’in kişiliği miydi? O, Mekke’de olumsuz sıfatlarla tanın bir insan mıydı, bunun için mi sözüne itimat etmek istemiyorlardı? Hayır, tam aksi; gençliğinden beri Mekkelilerin Resul (as)’la ilgili kanaatleri olumluydu. Onlar, Hazreti Muhammed (sav)’i sözüne sadık, emanetlere riayet eden dürüst bir genç olarak tanıyordu. Ona ‘el emin-es sadık’ namını vermişlerdi.

“Ya da kendi peygamberlerini tanımadılar mı ki, şimdi onu inkâr etmektedirler?” (Mü’minûn 69)

Evet, Mekkeliler Hz. Muhammed (sav)’in peygamberliğini niçin inkâr ediyorlardı; yoksa o bir yabancı mıydı, Mekke’ye dışardan gelmiş biri. Anasını babasın, soyunu sopunu bilmedikleri bu adam onları atalarının dininden çevirip çıkar mı elde etmek istiyordu? Hayır; O, Mekke’nin etkili Kureyş soyuna mensuptu. Babası, annesi, amcaları, dedesi Mekke’nin tanınmış ve ileri gelen kimseleriydi. Eşi Hz. Hatice ise yine bilinen bir soydan Esedoğulları kabilesindendi. Şimdi bu inkârcıların bahaneleri neydi? Hazreti Peygamberin yahut Hz. Hatice’nin soyunu sopunu mu beğenmiyorlardı da O’nu inkâra cüret edebiliyorlardı?

“Yoksa onda delilik mi var diyorlar? Hayır, peygamber onlara hak sözü getirdi. Hâlbuki onların çoğu hak sözden hoşlanmıyor!” (Mü’minûn 70)

Oysa Mekkeliler, Hz. Muhammed (sav)’i aralarındaki en akıllı insanlardan bir olarak kabul ediyorlardı. Beytullah’ın onarılması meselesinde olduğu gibi, daha birçok konuda ona fikir sorar ve verdiği cevapları kabul edip uygularlardı. Peygamberin onlara tebliğ ettiği Hak’tır; Hak ise Kuran veya Allahü Teâlâ demektir. Onlar, yalanlarken gerçekte Yaratıcıdan ve Onun sözü olan Kuran ayetlerinde hoşlanmıyorlar; gerçek bu.

“Yoksa onlardan bir haraç mı istiyorsun?..” (Mü’minûn 72)  Evet, neden inkâr ediyorsunuz; Hz. Muhammed (sav)’i, tebliğ ettiği ayetler karşılığında sizden para, mal-mülk, kadın, cariye, köle mi istiyor yahut yöneticilik mi talep ediyor? Daha başka türlü çıkarların mı peşinde, böyle talepleriyle muhatap olduğunuz için mi Onun peygamberliğini inkâr edip uzak duruyorsunuz?

Sonuç: Hz. Muhammed (sav)’in tebliği ettiği İslam dini, insanın maddi ve manevi varlığını güçlendiren yegâne ilahî imkândır. Dünya din için yaratılmıştır. Hayat ve insan sahipsiz değildir. Hayatta neyin önemli olduğuna kişinin kendisi karar vermemelidir. İnsan, kendi duygularına sadakat göstererek değil, Allah’a karşı, O’nun yüce emirlerine karşı sadakat göstermekle yükümlüdür.  Hayatın ve kendinin sahibi olan yaratıcıyı dinlemesi kişinin dünya sınavından başarılı çıkmasının tek yoldur. Dünün Mekkelileri gibi, bugünün inkârcıları da, bu gerçeği anlamak istemiyorlar. Psikolojik zayıflıkları ve çıkarlarının zedeleneceği korkusuyla dini, yaşama biçimlerine bir tehdit olarak görmekte ve kendilerine sunulana ilahî kurtuluşa, dinlemeden-anlamadan, karşı çıkmaktadırlar. Hz. Muhammed’e ve ilahî vahye uluşamayanların duygularla bağlandıkları fani dünya, aklı ve vicdanı örttüğünden, insan kendi karanlığında özgürce(!) ölüyor. Bu, çağımızın en derin insan dramıdır.

 M.Talât Uzunyaylalı